Επιλέγοντας έναν λάθος σύντροφο επιλέγουμε την μοναξιά.
Τόσο κοινωνικά όσο και πολιτισμικά ενθαρρυνόμαστε να είμαστε «μαζί» παρά «μόνοι», ακόμα και αν το «μαζί» είναι με τον λάθος σύντροφο. Ενώ πολλοί άντρες απολαμβάνουν την ελευθερία τους, οι κοινωνικές προσταγές για τις γυναίκες προκαλούν δυσμενείς συνθήκες για μια ίση αντιμετώπιση, καθώς οι γυναίκες κρίνονται σε κάθε βήμα της ζωής τους εάν είναι «ακόμα μόνες τους». Για τους άντρες χρησιμοποιείται η λέξη «εργένης», ενώ για τις γυναίκες…;
Σύμφωνα με αποτελέσματα ερευνών στον χώρο της ψυχολογίας, οι γυναίκες είναι περισσότερο πιθανό να μπουν σε μια σχέση απλά επειδή δεν θέλουν να είναι μόνες. Αυτό συνεπάγεται την ανοχή τους προς την αφόρητη ή και κακοποιητική συμπεριφορά του εκάστοτε συντρόφου. Κατακλύζονται από τρομακτικές σκέψεις, όπως το ότι δεν θα αντέξουν αν μείνουν μόνες και εκλογικεύουν κάθε λάθος συμπεριφορά του συντρόφου τους για να αποδείξουν στον εαυτό τους ότι είναι καλά μέσα σε αυτή την σχέση.
Πολλές γυναίκες νιώθουν περισσότερο μόνες όταν είναι σε μια σχέση παρά όταν δεν έχουν κάποιον σύντροφο. Είναι όμως πολύ δύσκολο για όλους μας να παραδεχτούμε κάτι τέτοιο, καθώς θα σημαίνει ότι για ακόμα μια φορά ο αυτοσεβασμός μας ηττήθηκε από την αδήριτη ανάγκη μας για συντροφικότητα, ακόμα και αν αυτή εκπληρώνεται με τον λάθος άνθρωπο. Σίγουρα οι κοινωνικές συμβάσεις διαδραματίζουν έναν σημαντικό ρόλο στις επιλογές μας. Η επιλογή ερωτικών συντρόφων όμως ανάγεται και στο παρελθόν μας, στον τρόπο που μεγαλώσαμε, και την σχέση που είχαμε με τους γονείς μας. Οι γυναίκες που ως παιδιά δεν είχαν αρκετή ανιδιοτελή αγάπη από τους γονείς τους, μεγαλώνοντας μαθαίνουν να είναι πλασματικά ικανοποιημένες από ανεπαρκείς συντρόφους, χαμηλώνοντας ή και πολλές φορές εκμηδενίζοντας τις προσδοκίες τους. Η χαμηλή αυτοεκτίμηση εντείνει την ανάγκη μείωσης των προσδοκιών όσον αφορά το πώς είναι η αγάπη και πώς πρέπει να είναι μια σχέση για να είναι ικανοποιητική και υγιής.
Οι ταινίες, οι σειρές, και τα βιβλία με έντονο το στοιχείο του ρομαντισμού έχουν διαστρεβλώσει σε μεγάλο βαθμό την έννοια της αγάπης και της συντροφικότητας. Πολλές φορές, παραβατικές συμπεριφορές παρουσιάζονται ως κινήσεις αγάπης, και η χειραγώγηση πλαισιώνεται από έννοιες όπως στοργή και φροντίδα. Είναι αναμενόμενο λοιπόν ότι πολλοί άνθρωποι, ανεξαρτήτως φύλου, επηρεασμένοι από τέτοιες αφηγήσεις, δεν γνωρίζουν ούτε να δεχτούν ούτε να δώσουν σε κάποιον άλλον άνθρωπο υγιή και ανιδιοτελή αγάπη. Μεγαλώνοντας με τα πρότυπα γυναικών που περιμένουν κάποιον άλλον να έρθει για να τις σώσει από την μοναξιά τους, πολλές γυναίκες ασυνείδητα επιθυμούν αυτό, ακόμα και αν δεν τολμάνε να το ομολογήσουν ούτε στον εαυτό τους.
Γιατί παραμένεις σε μια σχέση που σε κάνει να νιώθεις δυστυχισμένη;
Για αρκετές γυναίκες, η σχέση είναι μια επένδυση για το μέλλον τους. Η επένδυση αυτή μετριέται σε συναισθήματα και χρόνο. Ακόμα και μετά την συνειδητοποίηση ότι βρίσκονται σε μια σχέση που δεν τις ικανοποιεί συναισθηματικά ή/και σεξουαλικά, κάποιες από αυτές τις γυναίκες μπαίνουν στην διαδικασία να αναρωτηθούν εάν αξίζει να εγκαταλείψουν την επένδυση τους. Αυτό προέρχεται από τις συναισθηματικές καταβολές κατά την παιδική ηλικία, όπου ίσως έμαθαν παρατηρώντας τους γονείς τους ότι η αγάπη είναι μια ψυχρή συναλλαγή μεταξύ ανθρώπων, ή ότι πρέπει να υπομένουν τα πάντα γιατί δεν θα τα καταφέρουν αλλιώς στην ζωή.
Ίσως από τα χειρότερα συναισθήματα είναι το να νιώθουμε αόρατοι, πως δεν έχουμε αξία και σημασία. Υπάρχουν περιπτώσεις που γυναίκες δηλώνουν πως ο σύντροφός τους δεν τις κοιτάει καν την ώρα που τους απευθύνεται. Δεν τις αγγίζει ερωτικά η φροντιστικά ή ακόμα και το χρώμα της φωνής του είναι διεκπεραιωτικό. Πόσο μόνη μπορεί να νιώθει μια γυναίκα με έναν ψυχρό σύντροφο; Γιατί το υπομένει αυτό;
Μήπως τελικά ο φόβος του να μείνουμε μόνοι μας οδηγεί ακριβώς σε αυτόν τον προορισμό; Επιλέγοντας έναν λάθος σύντροφο επιλέγουμε την μοναξιά.
Η επιμονή μερικών γυναικών να δώσουν ακόμα μια ευκαιρία στον σύντροφο τους, καθώς και το να κάνουν ακόμα μια προσπάθεια για να συμβιβαστούν μαζί του, ίσως προέρχεται και από την ασυνείδητη ανάγκη τους να «επισκευάσουν» την σχέση των γονιών τους. Ως παιδιά, είναι πιθανό να ένιωθαν συχνά τον κίνδυνο της φυσικής ή συναισθηματικής εγκατάλειψης. Παρατηρώντας την ενδεχόμενη δυσλειτουργική σχέση των γονιών τους, είναι πιθανό να ανέπτυξαν την σκέψη ότι εάν φτιαχτεί η σχέση των γονιών, εκείνες δεν θα εγκαταλειφθούν. Στην μετέπειτα ζωή τους, αυτό ανάγεται στον φόβο για την εγκατάλειψη από τον σύντροφο και τις αγωνιώδεις προσπάθειες να σβήσουν οποιοδήποτε ίχνος αυτοσεβασμού και αυτοσυμπόνοιας τους έχει μείνει για να μην είναι μόνες.
Μπορεί να νιώθουμε μόνοι όταν θέλουμε να μοιραστούμε την αγάπη μας με κάποιον άλλον ο οποίος συναισθηματικά δεν είναι διαθέσιμος ή δεν θέλει να συνδεθεί μαζί μας με τον ίδιο τρόπο. Όμως, η μεγαλύτερη μοναξιά που μπορούμε να νιώσουμε είναι όταν εγκαταλείψουμε τον εαυτό μας. Η αυτογνωσία και ο σεβασμός για τον εαυτό μας είναι το πρώτο βήμα για να αντιμετωπιστεί ο φόβος της μοναξιάς. Με την σωστή υποστήριξη και την κατανόηση των αρχικών καταβολών του, ο φόβος μπορεί να μετατραπεί σε επιθυμία για ελευθερία και να οδηγήσει στην απόκτηση υγιών και πλήρως ικανοποιητικών σχέσεων σε όλους τους τομείς. Όλα έχουν σχέση με το πως ερμηνεύουμε τα γεγονότα.
Να θυμάσαι πάντα. Δεν είσαι μόνη, είσαι ελεύθερη.
Το άρθρο δημοσιευτηκε απο την majenco, Σαμάνθα Αποστολοπούλου στο queen.gr
